Νικόλαος Γύζης-Γιαγιά που χορεύει με τα εγγόνια της
Γιαγιά, βάλε και άνθη νεραντζιάς
Σήμερα θέλω παραμύθι γι’ αγάπη, γιαγιά∙ μόνο γι’ αγάπη και…-μην ξεχάσεις- βάλε και άνθη νεραντζιάς μέσα. Θέλω πολλή μοσκοβολιά από άνθη νεραντζιάς.
Βάλε και νύχτα με ανήσυχα άστρα. Βάλε και σιωπή, πολλή σιωπή, φορτωμένη με χτυποκάρδια. Βάλε μέσα και δάκρυα -όχι, μη βάζεις δάκρυα- βάλε μέσα φιλιά.
Πρόσεξε όμως να μην πονάνε γιατί είναι πολύ απαλό το στόμα της.
Έτσι γιαγιά; Λοιπόν… Καληνύχτα.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Γεώργιος Ιακωβίδης. ( Η αγαπημένη της γιαγιάς 1893)
Σήμερα 28η Μαρτίου γιορτάζεται η ημέρα της γιαγιάς. Της γυναίκας που μεγαλώνει τουλάχιστον δύο γενιές και φροντίζει ανιδιοτελώς για όλους στην οικογένεια. Αναγνωρίζουμε την πολύτιμη προσφορά και αγάπη που τόσο απλόχερα δίνουν κάθε μέρα στα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών τους όλες εκείνες οι μαγικές γιαγιάδες που κάνουν τα πάντα γιατί οι γονείς, τα παιδιά τους, δουλεύουν. Οι γιαγιάδες που δεν χαλούν χατίρι, που δεν παραπονιούνται σχεδόν ποτέ, που αγωνιούν διπλά, που θυσιάζονται για τα πάντα. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες των παιδικών μας χρόνων, που δεν μπορεί κανένας να τους αντικαταστήσει.
Γεώργιος Ιακωβίδης (Ο κακός εγγονός 1884)
Εκείνα τα πολύ τρυφερά και συχνά ρυτιδιασμένα χέρια που ήταν και είναι πάντα εκεί. Στο σπίτι, στα κάγκελα του σχολείου, στις χαρές, στις λύπες, στις αγκαλιές που δεν προλαβαίνουν οι γονείς. Οι γιαγιάδες οι αγαπημένες των βιβλίων, της ψυχής των παραμυθιών, της περιπέτειας, των παιδικών μας χρόνων.
Εχθές 25 Μαρτίου 2022 έγιναν στην Μεγαλόπολη οι εκδηλώσεις για την Εθνική επέτειο της επανάστασης του 1821. Με την παρέλαση και τις καταθέσεις των στεφάνων τα οποία κάθε χρόνο αυτή την ημέρα προσφέρονται ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης και τιμής, προς τους ένδοξους ήρωες της πατρίδας μας. Τον Σύλλογο Γυναικών Μεγαλόπολης «Καλλιστώ» εκπροσώπησε στην κατάθεση στεφάνου η ταμίας του συλλόγου Μαρία Μπρακουμάτσου.
Τόσο στα προεπαναστατικά χρόνια όσο και στη διάρκεια του Εικοσιένα πολλές ήταν οι γυναίκες που με θάρρος και αυταπάρνηση αγωνίστηκαν και θυσίασαν ακόμη και τη ζωήτους για την πατρίδα, δίνοντας μαθήματα φιλοπατρίας και αγωνιστικότητας και τιμώντας το φύλο τους. Παροιμιώδης είναι η συμπεριφορά των Σουλιωτισσών οι οποίες είχαν όλα τα χαρακτηριστικά των ανδρών συμπατριωτών τους. Μεγαλωμένες στο άγριο και άγονο περιβάλλον των χωριών του Σουλίου, μαθημένες στη σκληρή και κακοτράχαλη ζωή, λιτοδίαιτες, εξοικειωμένες με τον κίνδυνο, πολεμούν αρματωμένες τους Αλβανούς στρατιώτες του Αλή πασά και δεν διστάζουν, όταν χρειαστεί, να θυσιαστούν για την πατρίδα.
Σουλιώτισσες, ελαιογραφία του Γεώργιου Μηνιάτη (1823-1895), β’ ήμισυ του 19ου αι. Οι θαρραλέες γυναίκες, που πρωταγωνίστησαν στους αγώνες των Σουλιωτών, απεικονίζονται να βαστούν ντουφέκια και να μάχονται. Ο δημιουργός τονίζει το ηρωικό πνεύμα της εποχής με χαρακτηριστικό το υψηλό ήθος των προσώπων
Η Δέσπω Σέχου-Μπότση, κυνηγημένη από τους Τουρκαλβανούς μετά τη συνθηκολόγηση του Αλή πασά με τους Σουλιώτες, οχυρώθηκε με τις κόρες, τις νύφες και τα εγγόνια της στον πύργο του Δημουλά στη Ρηνιάσα και ύστερα από σθεναρή αντίσταση ανατίναξε τον πύργο για να μην παραδοθούν στον εχθρό. Ο ηρωισμός της Δέσπως Μπότση, έχει απαθανατιστεί στο γνωστό δημοτικό τραγούδι:
Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι;
Ουδέ σε γάμο ρίχνονται ουδέ σε χαροκόπι.
η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια.
Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο:
«Γιώργαινα, ρίξε τ’ άρματα, δεν είναι εδώ το Σούλι.
εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων».
«Το Σούλι κι αν προσκύνησε, κι αν τούρκεψεν η Κιάφα,
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκαμε, δεν κάνει».
Δαυλί στο χέριν άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει:
«Σκλάβες Τούρκων μη ζήσωμε, παιδιά μ’, μαζί μου ελάτε»,
και τα φυσέκια ανάψανε, κι όλοι φωτιά γενήκαν.
Αξιοθαύμαστο θάρρος έδειξαν και οι Μεσολογγίτισσες «ελεύθερες πολιορκημένες», οι οποίες σε όλη τη διάρκεια της μακράς πολιορκίας του προπύργιου της δυτικής Ελλάδας βοήθησαν με κάθε τρόπο στην άμυνα.
Σκηνή από τις τελευταίες στιγμές του Μεσολογγίου. Μεσολογγίτισσα έχει σκοτώσει το παιδί της, τον Τούρκο που αποπειράθηκε να τη βιάσει και ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει. Ελαιογραφία του François-Émile de Lansac, 1827. Πινακοθήκη Δήμου Μεσολογγίου.
Ανάμεσα στις επώνυμες γυναικείες παρουσίες του Αγώνα, που το όνομά τους γρήγορα έγινε γνωστό στο εξωτερικό, είναι η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα (1776-1825). Πολλά έχουν γραφτεί για τη Σπετσιώτισσα Κυρά, την Καπετάνισσα του Εικοσιένα, γι’ αυτή την αγέρωχη και αντικομφορμίστρια γυναίκα, που χάρη στις ικανότητές της κατάφερε να επιβληθεί ανάμεσα στους άνδρες της εποχής της, να συμμετάσχει σε πολεμικά συμβούλια και να έχει ισότιμη γνώμη. Η Καπετάνισσα Μπουμπουλίνα ξέφευγε από τα γυναικεία πρότυπα της εποχής της.
Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα σε ένα από τα λαϊκά φυλλάδια που κυκλοφορούσαν στη Ρωσία στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης.
Η Μαντώ Μαυρογένους ως γυναίκα ήταν το αντίθετο της Μπουμπουλίνας: εύθραυστη ομορφιά, λεπτή και λυγερή κορμοστασιά, μεγαλωμένη στην Τεργέστη με ευρωπαϊκή ανατροφή και παιδεία. Μυήθηκε στον Αγώνα, διέθεσε όλη την πατρική περιουσία στον απελευθερωτικό αγώνα, ενώ έλαβε και η ίδια μέρος σε πολλές επιχειρήσεις. Η φήμη της γρήγορα ξεπέρασε τα σύνορα του ελληνικού χώρου και από τη θέση αυτή η νεαρή Ελληνίδα απηύθυνε έκκληση βοήθειας στους Ευρωπαίους φιλέλληνες και κυρίως στις Αγγλίδες και γαλλίδες.
Οι γυναίκες του Εικοσιένα με το απαράμιλλο θάρρος τους, την αξιοθαύμαστη γενναιότητα, τις περιπέτειες και τις θυσίες τους, ανήκουν στη χορεία των γυναικών που αποτελούν αξεπέραστα σύμβολα δυναμισμού και πατριωτισμού. Η ίδια τους η ζωή και οι ασυνήθιστες – για τον ομαλό βίο – εμπειρίες που βίωσαν τους προσδίδουν το φωτοστέφανο της ηρωίδας. Οι ηρωίδες της Ελληνικής Επανάστασης αποτέλεσαν σημείο αναφοράς και ενέπνευσαν τις Ελληνίδες σε μεταγενέστερες εθνικά κρίσιμες περιόδους, όπως η Κατοχή και η Εθνική Αντίσταση.Πηγή: Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού. (Οι ηρωίδες της Επανάστασης του 1821).
H Παγκόσμια ημέρα ποίησης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η έμπνευση ανήκει στον Έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα. Το 1977 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα όπως και σε άλλες χώρες. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής Ισημερίας που συνδυάζει το φως από τη μια και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση που συνδυάζει το φωτεινό πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη μέρα ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο στη πλατεία Κοτζιά.
Οδυσσέας Ελύτης : «Το Μονόγραμμα», ένας ύμνος αφιερωμένος στην αγάπη
Ο Σύλλογός μας πραγματοποίησε μία όμορφη εκδρομή την Κυριακή 20 Μαρτίου στη γραφική Δημητσάνα, για να παρακολουθήσουμε την παιδική θεατρική παράσταση «Μπαρούτι για την Επανάσταση» από τη θεατρική ομάδα του Ομίλου Πειραιώς, στο Μουσείο Υδροκίνησης.
Ευχαριστούμε τα μέλη μας καθώς και μικρούς και μεγάλους που παρευρέθηκαν στην εκδρομή, παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες.
ΚΑΛΛΙΣΤΩ 